BLOG | The Plant Folk

Home
PODCAST
Contact
WEBSHOP
Me Made Wardrobe
Human Design
BLOG
Account
Zoeken
0 Winkelwagen

Verbinding Hersteld

Ik weet nog goed toen ik begon met schrijven online. Op een dag maakte ik een blogpagina aan. Zomaar, zonder plan. Ik doe zelden iets met plan.
Ik begon te zenden alsof mijn binnenste vroeg om zichtbaarheid. Dat wat je nu manifesteren zou kunnen noemen, of samenwerken met het universum. Door zichtbaar te maken waar mijn hart naar verlangde en mijn struggles te delen, leek het of ik hulp kreeg. De cirkels die mijn woorden tot dan toe gekerfd hadden in vele dagboeken zochten een uitweg. De krochten van mijn binnenwereld waren verstopt geraakt.

Het werkte. Door hardop te schrijven schoonde ik op. Onverwerkte emoties en mijn innerlijk kind kreeg bestaansrecht. Ik schreef altijd al, onderzocht situaties die waren voorgevallen en hoe het kwam als ik me teleurgesteld, verdrietig of eenzaam voelde. Voordat ik kinderen had, bleef dat oppervlakkig; zitten met pijnlijke gevoelens strekte zich ongeveer tot aan moment dat het oncomfortabel werd. Dan belde ik een vriendin, ging ik naar de kroeg of wipte langs bij mijn moeder. Nu werd schrijven mijn uitlaatklep als ik niet kon vluchten.

Het hebben rondlopen van mini mensjes afhankelijk van zorg of dingen vragend waarvan jij de nieuwsgierigheid ernaar jaren geleden weggedrukte, kan oncomfortabel zijn. Tel daar bij op dat je niet meer in gedachten verzonken kan raken, omdat de kleine murmels je steeds het hier en nu weer intrekken plus de verantwoordelijkheid voor het welzijn van een fris nieuw mensenleven en je zenuwstelsel raakt goed overprikkeld. Tenminste als je ingedeeld kan worden onder de hooggevoeligen; vaak zonder specifiek plan voor het leven en met ingebouwde (geheime) opdracht om te filosoferen over de volgende meest wijze stap in de gezondheidszorg, infrastructuur, natuurbehoud of de overleving van de mensheid.

Dat brengt me mooi bij wat ik vind dat er mis is aan onze westerse maatschappij. Er heeft eeuwen lang een consensus geheerst waarin prestatie op het materiële vlak het hoogst aantal punten opleverde. Om een beschaafde samenleving te hebben en behouden moesten we allemaal ons steentje bijdragen in de naar resultaat en consumptie gerichte normen.
Deze op resultaat en groei gerichte instelling ontstond met de intrede van de boerensamenleving. Het met de dag leven en zien wat er voorbij komt om van te leven, maakte plaats voor efficiëntie en vooruit plannen om kans op mislukken te verkleinen.
Eigenlijk verloren we toen als mens het gevoel tevreden te zijn met wat is. Schaarste werd een (aanvankelijk) ongegronde angst. Velen jaren later werd die angst werkelijk doordat we ons verloren in het meer nemen dan we nodig hebben. Uitputting van onze Oermoeder, planeet aarde, was in gang gezet en de zichtbaarheid daarover werd langzaam verdoofd in het bewustzijn van de mens. Ons vertrouwen in zelfheling, maakte plaats voor een op winst gebaseerd bedrijf en de geneeskrachtige elementen uit de natuur werden omgezet in pillen met patenten.

Zo werd de natuur iets waar we van konden leren, maar in onze ogen onvolledig. En ondergeschikt aan de menselijke intelligentie. Natuur en wij raakten afgescheiden in plaats van één.
Het gevoel verbonden te zijn, verbonden met de grond onder je voeten, de planten, de vogels, het voedsel dat je tot je neemt, de mensen in je dorp en het hogere, God of de kosmos, raakte verloren.
Verbonden mocht je je voelen, maar wel met een God buiten jezelf. Een straffende God die de touwtjes in handen heeft. En ook al zag je hem niet als een strenge vader, op z'n minst was God iets buiten jou, iets groters, iets wat voor ons stervelingen niet te bereiken was. Maatschappij en kerk waren zo verweven dat gehoorzaamheid en onderdrukking, ook toen de kerk minder invloed begon te krijgen, onze innerlijke drijfveren monddood wist te houden. Zo werd leven op Aarde een stinkende drab van Te kort komen, Nooit goed zijn en Schuldgevoel.

Met een grote sprong naar de tijd waarin we nu leven, is het dus zo gek niet dat we massaal rondlopen met depressie en/of een gevoel van zinloosheid. Die stinkende drab is misschien iets te donker geschetst; er zijn altijd mensen geweest die je van verre kon zien schijnen, die zich niks aantrokken van zonde en schaamte. Zij hadden hun Goddelijke kern nooit verloren en voelden, ondanks onvermijdelijke verkettering, dat ze niks minder verdienden dan liefde en waardigheid. Maar de algemene gesteldheid van onze soort ziet er van bovenaf niet erg vrolijk uit.

Ik kom altijd terug bij trauma als ik analyseer waarom niet elk individu zich licht en levend voelt. De systematisch ingekerfde overtuiging ondergeschikt en incapabel te zijn wordt al eeuwen lang mee getorst door geschiedenisboeken en de strengen van ons DNA. Kinderliedjes lieten donkere wolken achter in het kwantumveld en de stem van witte mannen galmt nog na in de ether.
Trauma strekt verder terug dan ons laatste geboortekanaal en de schoot van onze nieuwste moeder. Het is intergenerationeel en verklaard ook waarom twee kinderen uit één nest een ander gevoel over hun jeugd kunnen hebben; bij de één worden andere trauma's getriggerd dan bij de ander.

Zolang we blijven bouwen op een fundament van korte termijn winst en het voorkomen van pijn en de dood, zakken we verder in de steeds onvruchtbaar wordende aarde. Zolang we kinderen niet eerst de ruimte geven om vertrouwd te raken met hun emoties en de stem van hun hart, voordat ze leren schrijven, zullen ze zich het grootste deel van hun leven afvragen wat hun roeping is en waarom stemmingen zo wisselen. Heling is het onderkennen van ongemak en de bereidheid er mee te zitten. Tevredenheid maakt plaats voor controledrang en zo kunnen collectief steeds gezondere keuzes gemaakt worden.

Heling op collectief niveau kan niet zonder die op individueel niveau en omvat (snel omschreven) het oplossen van trauma. Trauma zie ik als verzamelnaam voor dramatische gebeurtenissen en subtielere vormen van onderdrukking. Hoewel trauma ongelijk verdeeld is over individuen zie ik het totaal voor me als een zak slijm van een vast gewicht die we het liefst zo snel mogelijk doorgooien. Echter, alles wat niet aangekeken wordt, geven we door aan de volgende generatie.
Mijn kinderen leer ik om in verbinding te blijven vooral door dit zelf te beoefenen en mijn pijnen en patronen aankijken. Elke keer als er een alarm in mij af gaat op iets buiten mij is er de vraag; gaat het om vluchten van oude pijn of is het de stem van mijn hart die liefdevol probeert te zeggen de andere kant op te gaan. Elke dag opnieuw beoefen ik die verbinding. Ik val er uit en schakel weer in. De verbinding lijkt soms ver te zoeken, maar met het jaar is de frequentie sterker. Steeds voel ik beter waar ik die stem eerder niet goed hoorde, omdat de externe ruis te groot was.

Die externe ruis is groot. De afleiding is nog nooit zo massaal geweest en voor hen die verbinding voelen nog nooit zo zichtbaar. Het collectief blijven bouwen op een rot fundament lijkt misschien onwillekeurig en vanuit de losse schakels onbedoeld. Maar het aanhoudend onvermogen om de destructie een halt toe te roepen (terwijl de meeste mensen deugen) wijst voor mij op een saboterende macht al dan niet verstopt in de chaos, of energetisch (of beide).
Hiermee heeft zelfheling een beperkende factor, ongeacht de realiteit van projectie (hoe meer donker in mij verwerkt en geheeld, hoe minder donker ik buiten zie). Het sturen van een collectief standpunt gebaseerd op onvolledigheid en het kleineren of belachelijk maken van de intuïtie van een individu is onderdrukking en traumatisch op zich. Op subtiele, steeds vernuftigere wijze is onze samenleving nog steeds een patriarch.

De angst om hierover te schrijven heeft mij de laatste twee jaar achtervolgd. Susan Smit noemt het heel treffend Brandstapelangst. Ik kan me er niet meer door tegen laten houden. Zoals ik ooit begon op dat blog en woorden de schatkaart van mijn binnenste te laten vinden, zo laat ik nu mijn hart vrij om de roadtrip verder te vervolgen. Hiermee voel ik de angst alweer opkomen, maar ook de kracht om die zak met slijm weer wat langer vast te houden.