Het afgelopen jaar was een moeilijk jaar voor ons gezin. Onzekerheid over onze toekomst op het gebied van werk en inkomen zorgde voor instabiliteit.  Samen met de angst in de samenleving met de uitbraak van Corona, met z'n zevenen altijd thuis en de angst om mijn moeder te verliezen was dit toch wel één van de meest pittige jaartjes van mijn leven. Het leven gaat niet altijd over rozen en zonder wrijving geen glans, maar dit keer had ik veel moeite om mijn innerlijk werk te blijven doen. Om op te komen dagen en liefdevolle vriendelijkheid te beoefenen. Ik voelde me niet liefdevol en had geen zin in vriendelijkheid. Zo werd het op materieel vlak en spiritueel vlak een zwaar jaartje. Ik kreeg te maken met heftige vluchtneigingen en opgeven was zeker een optie.
Ik ging nog wel zitten om te mediteren, maar het bracht me voor mijn gevoel nergens. Terwijl mediteren ooit juist mijn tool werd om te dealen met mijn vluchtgedrag en zin te vinden in het dagelijks leven, werd het nu eerder een obstakel om dieper in mezelf te kunnen kijken.

Ik voelde me niet liefdevol en ik had geen zin in vriendelijkheid

Ik kon de rust niet vinden om connectie te maken met die plek van vrede, waarin alles oké is. De plek waar verbinding is met iets dat veel grootser is dan ik.

Voor mij is die connectie met mijn ziel, het diepste plekje in mijn hart en daarmee met De Eeuwigheid/ God/ het hogere een dagelijks thuiskomen. Als ik deze relatie aandacht geef, blijft mijn vuur branden en mijn inzicht in waarom ik op aarde ben groeit. Het is ook de sleutel om het dagelijkse leven aan te kunnen, om het maar even plat te slaan. De vervulling van het onderzoeken van de hogere of diepere zin van mijn leven, vervangt mijn gewoonte om leegte op te vullen met (te veel) kopen, eten, te veel drinken of me verliezen in social media of nieuws wat vervuilend voelt.

Het in en uit navigeren tussen de twee werelden kost me veel energie, maar het is een proces die ik kan finetunen door het steeds te doen en waardoor ik sterker wordt in het aanvoelen van wat bij mij hoort en goed voor me is.
Dit jaar, terwijl ik mijn spirituele beoefening opvoerde, verminderde mijn vertrouwen. Alsof de kwartjes van het valse gevoel van zekerheid nu pas vielen. Al die jaren dacht ik het begrepen te hebben: Niks van wat ik bezit is vaststaand; mijn huis, spullen, kinderen, gezondheid. Het is allemaal onzeker. Tot vorig jaar was ik me daar prima van bewust. Ik was ervan verzekerd dat ik zonder kon. Alles wat ik had aan spullen, daar was ik dankbaar voor, zeker, maar ik kon best zonder. Het samenzijn met mijn liefsten, vervulde mijn hart, zonder dat ik me eraan ‘hechte.’ Natuurlijk hecht ik me aan onze kinderen en andere dierbaren, maar ik beoefen een manier om diepe verbintenissen aan te gaan zonder te willen bezitten en met een dagelijks besef van de kans dat ik ze kwijt zou kunnen raken. Tijdens meditaties kreeg ik inzicht in hoe intenser ik de momenten met mijn kinderen en geliefden in het hier en nu beleef, hoe meer ik angst voor verlies durf los te laten en het gevoel van dankbaarheid kon cultiveren. Maar dankbaarheid voelde ik niet vaak het afgelopen jaar en mijn angst om mensen en dingen te verliezen werd alleen maar groter. Ik begon te vluchten in vaak een drankje drinken en astrologie studeren. Ik had door dat ik vluchtte en dat stond ik mezelf toe; ik had het echt nodig naast dit drukke gezin, maar voelde ook dat ik weer moest aarden. Dus ging ik weer meer mediteren.

Mijn neiging om te vluchten was ooit de reden om te gaan mediteren

Mijn neiging om te vluchten uit het alledaagse was de reden dat ik ooit begon met mindfulness en meditatie. Ik wist dat er meer was dan het dagelijkse leven gevuld met spullen en luchtige gesprekken en begreep ergens dat naar de kroeg gaan of As the world turns blijven kijken me geen antwoorden ging geven. Intuïtief besloot ik dus de weg naar binnen te gaan. Te kijken waar de oncomfortabele gevoelens vandaan kwamen. Ik ontdekte snel dat het nooit af zou zijn. Ik zag dat mediteren geen eindstadium is, maar slechts een begin. Ik krijg veel inzichten die de neiging hebben van een definitieve overtuiging, maar ik begeef me nooit lang in de comfortabele plek van weten hoe het allemaal werkt. Op mijn weg door mijn innerlijk, is er steeds weer een diepere laag om af te pellen. Nieuwe invalshoeken om te bestuderen. 
Het gevoel van comfort komt steeds meer, maar juist doordat ik vertrouw op het niet weten.
Terwijl ik het afgelopen jaar mijn meditatie momenten opvoerde en een prachtige cursus deed voor innerlijk werk, werd het gevoel van angst groter. 
Wat als ik mijn moeder verlies? Oké, hierover mocht ik angst en verdriet voelen van mezelf. De lockdown en het niet kunnen knuffelen met mama hielp me niet om deze angst heel helder te voelen, maar ik heb mezelf meteen kunnen ondersteunen in deze onzekerheid, in deze angst. 
De materiële onzekerheid stond ik mezelf niet toe. 

Want ik ben toch juist een downsizer! Ik weet toch dat ik met niks ben gekomen en met niks weer ga! Ik wil mijn kinderen toch juist leren zuinig te zijn en met weinig gelukkig zijn?! Een van mijn grote wensen is juist om te reizen met alleen schrijfgerei en een stapel boeken! Waarom was ik dan nu bang om mijn bezit te verliezen? Waarom baalde ik zo dat we de pubers even geen kleedgeld konden geven en ik niet 'zomaar' iets kon kopen wat ik graag wilde, of nog een online cursus kon doen.

Ik was er verzekerd van dat ik zonder spullen en geld zou kunnen

Ik dacht dus dat ik niet gehecht was aan mijn huis, een inkomen. Maar ik had de afgelopen jaren deels onbewust een situatie gecreëerd, waarin ík niet degene was die geld moest verdienen, waarin ik me kon me richten op innerlijke weg en daarover schrijven. Ik kon op mijn eigen tempo aan mijn ontwikkeling werken en zelf bepalen of ik eerst de was ging doen of eerst een stuk ging breien. Ik dwong mezelf niet meer om een bedrijfje op te zetten, kleertjes te verkopen of blogpost te schrijven. Ik liet het komen zoals het kwam en dat werkte voor mij!

Maar nu er onzekerheid ontstond rondom ons inkomen, ontstond er druk van buitenaf op mij. Op mijn kwaliteiten en talenten. Het gaf me geen goed gevoel, maar ik vond dat ik het moest gaan doen. Ik probeerde een kledinglijn op te zetten, een boek te schrijven, ik ging naaivideo's maken en een kinderboekje illustreren. Allemaal dingen die ik leuk vind om te doen en als ik eenmaal bezig ben, geniet ik er van, maar de druk van het moeten zorgde voor heel veel stress. Ik heb geen constante werkenergie. Eigenlijk gaat al mijn energie op aan moeder zijn. En wat ik daarnaast kan doen, moet een flow zijn, omdat het kan, niet omdat het moet. Als ik een aanbod krijg voor een samenwerking, moet ik heel nauwkeurig voelen of het is wat ik wil en kan doen. Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat er heel veel mensen zijn die werken omdat het moet en die (misschien onterecht) het gevoel hebben dat ze geen andere keus hebben, terwijl ze het wel zouden willen. Maar mijn leven is precies voor mij bedoelt. In dit deel van de wereld, met de middelen en relaties die ik heb en met de (soms onbewuste) keuzes die ik maak.

Ik wil wel alles achter laten en met niks verder gaan, maar niet nu

Om het verhaal van onze nieuwe ingeslagen weg af te maken. Stephen voelde dat hij  een restaurantketen mocht gaan opzetten in Nederland en ik voelde dat ik hem mocht gaan ondersteunen met de dingen die voor hem wat minder vloeien, maar die ik juist heel leuk vind. Toen dat niet door dreigde te gaan o.a. door Corona, gingen we bokkensprongen maken. We bespraken opnieuw de optie om in een goedkoper deel van het land opnieuw te beginnen; moestuin, zoveel mogelijk zelfvoorzienend leven en van daaruit het ontstaan van een dienst of product waarmee we een inkomen zouden kunnen creëren. Dat is voor ons nog steeds een optie voor ooit; maar nu voelde niet als het moment. Daarnaast een de beslissing om elders opnieuw te beginnen nu te abrupt zijn voor de kinderen. Dus besloten we mijn producten uit te bouwen tot een merk. Ook dat voelde niet als het moment, maar ik ging het toch maar weer doen. Ik moest van mezelf iets doen; we hebben monden te voeden! Het bleek niet te werken; we kregen het niet voor elkaar om het groots aan te pakken; er zijn al genoeg kinderkleding merken; een gezinscoach of reiki praktijk op zetten, kon niet even snel; en last but not least: Stephen heeft de uitdaging van een eigen project nodig, niet enkel het ondersteunende werk voor mijn projecten. Dat is iets wat hij er even bij doet als het nodig is.
Na veel stress en verdriet over de onzekerheid, besloten we op een dag toch dat Copper Branch het zou gaan worden, ondanks de tegenslagen voelde het niet als een teken van boven om het los te laten. Het voelde meer als de ultieme test; zijn we er echt klaar voor?
We besloten het dus uit handen te geven en te vertrouwen op hoe het zou gaan lopen. Maar dat het zou gaan lopen, voelde als een kloppend hart; we hadden deze intentie al lang de ether ingezonden, het zou goed komen. Het was niet makkelijk, dat geef ik toe. Achterover leunen en wachten was niet makkelijk. Gelukkig hadden we vijf kinderen om ons niet te hoeven vervelen ;)

We besloten het los te laten, uit handen te geven. En erop te vertrouwen dat het goed zou komen

Vanaf het moment van het tekenen van het contract voelt het als een flow om dit bedrijf op te zetten. Vooral met Stephen als CEO en ik als ondersteunend en  adviserend op gebieden die voor mij als vanzelfsprekend zijn. De uitdagingen die daar bij horen, zoals wachten op technische tekeningen die er vorige week al hadden moeten zijn en het vinden van personeel, dat is precies waar Stephen zijn natuurlijke kracht ligt. 

Wat ik persoonlijk nog dieper heb ingezien is dat ik mezelf mag toestaan om geen verantwoordelijkheid te nemen als broodwinner. Ik zie nu heel duidelijk dat de druk om een eigen inkomen te hebben van buitenaf komt. De norm om te werken, geld te verdienen met je talenten, financieel onafhankelijk te zijn van je partner is de norm in deze maatschappij en heeft zich in mij genesteld als voorwaarde om iemand te zijn. Zodat ik zou kunnen zeggen wat ik doe voor werk of wat ik bereikt heb. Slechts moeder zijn, zou niet genoeg zijn. Onzin natuurlijk, dat voel ik met heel mijn hart. Dit besef, dat ik het op mijn unieke manier mag doen terwijl mijn partner voor brood zorgt, heb ik mezelf nu definitief eigen gemaakt. Helemaal los van de mogelijkheid om het ooit alsnog te doen!
Geloof me, dit proces heb ik al heel wat keertjes door gemaakt! Deze keer kon ik de overtuiging weer een stukje verder lospeuteren. Mezelf vrijheid toestaan. Vrijheid om mezelf te zijn. Geen titel te hebben. Gewoon te zíj́n. Ondersteunend, voelend en ziend wat er nodig is voor mezelf en daardoor voor de mensen om me heen. 

Als we allemaal de dingen doen die vanzelf gaan, dingen waar we echt blij van worden, dan doet iedereen precies dat stukje wat nodig is en vullen we elkaar aan met onze unieke eigenschappen

Doen waar ik blij van word, doen wat stroomt is wat anders dan geen zin hebben en het dan ook maar niet doen. Als ik een project heb aangenomen vanuit de plek in mezelf die aangeeft dat ik er blij van wordt en het lukt me vervolgens niet om eraan te werken of om het af te maken, mag ik gaan onderzoeken wat daaronder zit. Het ontbreekt me dan bijvoorbeeld aan levensenergie of een oude faalangst komt naar boven. Dan ga ik dus andere dingen doen. Het lukte me uiteindelijk om één project alvast af te maken; de illustraties voor een kinderboekje. Ik kon mijn angst om beoordeeld te worden op mijn werk, een plekje geven. Een angst die ver weggestopt werd op de dag dat ik thuis kwam van mijn examenuitreiking op de kunstacademie en de illustraties voor het kinderboekje dat ik zou gaan uitgeven in de hoek gooide om er nooit meer iets mee te doen.

De illustraties voor De Avonturen van Mila en Eefje heb ik pas afgekregen toen de angst om onze droom te verliezen geweken was. Toen ik zeker was dat Stephen weer inkomen had om ons gezin te onderhouden. Nu zie ik dat al het innerlijk werk van afgelopen jaar niet voor niks was. Ik had kunnen weten dat ik pas zie welke processen er gewerkt hebben als een periode is afgesloten. Dat antwoorden niet altijd meteen komen en soms zelfs helemaal niet. Ik ben gewoon weer een stukje meer mezelf, ontdaan van een laagje overtuigingen en voorzien velletjes met nieuwe vragen.